Εχάραζε το Μαλαμπάρ!Αυγή μενεξεδένια.
Ολόγυμνο ζεστό κορμί, θαλασσινό κοχύλι.
Της πάντας δυνατοί καιροί, η σάρκα βελουδένια
κι ένας λυγμός να σε δονεί κάθε που πέφτει δείλι.

Γκρίζοι κροτάφοι ανθοβολάς.Το Ντάρμπαν, η Βασόρα.
Ξυλάρμενε ναυαγιστή σε πνίξαν οι παμπέρος.
Απ`το Ντακαρ στο Μαρμαρά δεν άλλαξες την ώρα.
Φουμάρεις το σεκλέτι σου και ζεις στο ίδιο μέρος.

Κατάβαθα, κατάσαρκα, σ`αγγίζω δε γροικιέσαι.
Αραξοβόλι, χειμωνιά, αχτίδες φεγγαριού.
Κύμα στο μαξιλάρι σου όθε πατάς σκορπιέσαι,
ανατριχίλες...θύμησες...του κλέφτη του καιρού.

Σχισμένο καραβόπανο και χιλιομπαλωμένο,
θα σου μιλήσω για μια γη που χέρσωσε νωρίς.
Για ένα πουλάκι αλάλητο, μικρό, κυνηγημένο,
θέλεις ν`ακούσεις, σε θωρώ, πονάς και δεν μπορείς.

Τρικάταρτο, δικάταρτο, σκαρί χωρίς κατάρτι.
Σ`απίθωσε ένας άνεμος στην πόρτα του βοριά
Κεφαλοπάνι κένταγες σαν σου`πανε δε θα`ρθει.
Μαζί με κείνον χάθηκε για πάντα κι η στεριά.