Είναι παιδιά που σεργιανήσανε
και σώματα φιλήσανε περίσσια.
Στην Κρήτη πήγανε μα δε γυρίσανε
γίναν θυμάρια και μελίσσια.

Είναι παιδιά που ίσως νιώσανε
πως έγινε η ανάσα καταιγίδα.
Μα ούτε είδανε, ούτε ρωτήσανε
ποιος χάλασε του κόσμου την πυξίδα.

Φύσα Νοτιά μου κι ό,τι φτιάξαμε, εδώ το έχουμε, στο βλέμμα.
Νερό, φωτιά κι αστέρι γίνεται κι έχει του κοραλλιού το αίμα.
Φύσα Νοτιά μου και συννέφιασε, ρίξε των αστεριών τη σκόνη.
Μπορεί η ζωή να μας ξεγέλασε μα δε μας γέρασε ακόμη.

Είναι παιδιά που ονειρευτήκανε
πως άφησε ο κουρσάρος αμανάτι,
χρυσό και μάλαμα και μέλι, είπανε
πως βρήκανε στο "άδειο" του το μάτι.

Μείναν παιδιά όσοι τολμήσανε
τη φλόγα της καρδιάς να προσκυνήσουν
και στο βασίλεμα όσοι δακρύσανε
και πήραν την απόφαση να ζήσουν.