Oι μέρες δίχως Κυριακές κι οι νύχτες καίνε σαν φωτιές
μα σβήνουν σαν τσιγάρα
στα χείλη σκέτος ο καφές μισές στιγμές μισές χαρές
κι ορίζοντας στη γυάλα

χωρίς αντένα και πανί σ’ αχάραχτη διαδρομή
η αγάπη ανταριάζει
στου έρωτα την προσμονή το στόμα ψάχνει το φιλί
και το κορμί σπαράζει

νύμφη ανύμφευτη η καρδιά καράβι σε ρηχά νερά
γυναίκα σε λιμάνι
μεσ’ της παλάμης τη γραμμή χαράζει τη διαφυγή
με δάκρυ και μελάνι

στη νύχτα ψάχνει αφορμή κορμί για ν’ απογειωθεί
φιλί να ζευγαρώσει
μα ξεψυχάει τη στιγμή που θα ‘ρθει η αλήθεια να τη βρει
λίγο πριν ξημερώσει

σάρκα από χώμα και βροχή ψυχή μου ασώματη μορφή
στα σύννεφα πλαγιάζεις
ξόρκι κατάρα μου κι ευχή αγία μου κι αμαρτωλή
γυναίκα πως μου μοιάζεις

με την αλμύρα απ’ το φιλί και με τη γεύση απ’ το κορμί
μεθώ και σ’ σκεπάζω
κι αν είσαι ανοιχτή πληγή είσαι η γλυκιά μου ενοχή
πονώ και σ’ αγκαλιάζω