Χώμα, χώμα και στάχτη
μαζί του έσερνε σ`ένα σακί
σ`ένα μαύρο αδράχτι
τύλιγε δάκρυα κάθε αυγή.

Μες στις σταλαγματιές
στ`ουρανού του τις ζωγραφιές
τη μορφή της με προσευχές κυνηγούσε.

Άφαντη η μορφή
η αγάπη του είχε χαθεί
μες στο χώμα με την βροχή και θρηνούσε.

Χώμα, χώμα και στάχτη
μαζί του έσερνε σ`ένα σακί
μ`έναν πύρινο φράχτη
κύκλωσε τη δική του την ψυχή
κι άφηνε και τον έκαιγε
η φωτιά πιο βαθιά
κι έμενε και περίμενε σιωπηλά
να`ρθει βροχή να γιατρευτεί.