Δεν υπάρχει λόγος να τα ξαναπούμε
νέφος και σκουπίδια θα μας πνίξουνε.
Δεν υπάρχει τρόπος μόνοι να βρεθούμε
δεν υπάρχει δρόμος να βαδίσουμε.

Δεν υπάρχει κράτος, βόμβες καταλείψεις
κι αν υπάρξει λόγος αστυνομικοί.
Δεν υπάρχει τρόπος για να ηρεμήσεις
σήματα, ρεκλάμες, φώτα, διαφημίσεις.

Αθήνα, πίσω από βρόμικη βιτρίνα,
Αθήνα, σε ματωμένα γήπεδα.
Αθήνα, κοίτα με ψάχνω για πατρίδα,
Αθήνα, ξύπνα σε λίγο θα ‘ναι αργά.

Μάτια βουρκωμένα απ’ τα δακρυγόνα
χρόνια μαστούρα απ’ τα απόβλητα.
Φακέλωσαν τα ουρλιαχτά σου σε συρτάρια
και τα όνειρά σου άκρως απόρρητα.

Δυο χιλιάδες χρόνια, πες μου, δε σου φτάνουν
για να καταλάβεις ποιοι σε αγαπούν
κι όλοι αυτοί που τους ηγέτες παριστάνουν
είναι νταβατζήδες που σε ξεπουλούν.

Αθήνα, πίσω από βρόμικη βιτρίνα,
Αθήνα, σε ματωμένα γήπεδα.
Αθήνα, κοίτα με ψάχνω για πατρίδα,
Αθήνα, ξύπνα σε λίγο θα ‘ναι αργά.

Κι αν υπάρξει λόγος πάλι να τα πούμε
κι αν υπάρξει λόγος να ξαναβρεθούμε
ψάξε με στη Λήμνο, στη Μακεδονία
ψάξε με στην Κύπρο, στην αυτοκτονία
ψάξε με στον Έβρο, εκεί στην ηρεμία.