Το σπίτι φυλακή μια Κυριακή ακόμα μακριά σου
πώς φτάσαμε ως εδώ ξένοι
κι οι δυο να ζούμε για φαντάσου
ποτέ δε θα ξεχάσω τα λόγια που’χες πει
πως για να μ’αγαπήσεις δε φτάνει μια ζωή

Είναι κάτι δειλινά που νιώθω ερημιά
παράπονο με πιάνει
είναι θάνατος αργός αυτός ο χωρισμός
κομμάτια μ’έχει κάνει
Είναι κάτι δειλινά που χάνομαι ξανά
στα μάτια τα δικά σου
η ζωή μου μια πληγή κρυφά αιμορραγεί
που είμαι μακριά σου

Ξυπνάω το πρωί και η ζωή ανόητη μου μοιάζει
το σπίτι αδειανό δεν είσαι εδώ κι η μέρα σκοτεινιάζει
Ποτέ δε θα ξεχάσω τα λόγια που’χες πει
πως για να μ’αγαπήσεις δε φτάνει μια ζωή

Είναι κάτι δειλινά που νιώθω ερημιά
παράπονο με πιάνει
είναι θάνατος αργός αυτός ο χωρισμός
κομμάτια μ’έχει κάνει
Είναι κάτι δειλινά που χάνομαι ξανά
στα μάτια τα δικά σου
η ζωή μου μια πληγή κρυφά αιμορραγεί
που είμαι μακριά σου