Άγαλμα από καρφιά δε τολμούσα ποτέ να σ’ αγγίξω
Τα μακριά σου μαλλιά και το βλέμμα σου σύννεφο γκρίζο
Κουρασμένη γροθιά, το δικό σου το κάδρο να χτίζω
Καταδίκη βαριά, ένα βήμα μπροστά και δυο πίσω

Μια αγάπη από αίμα μου ‘χει πιάσει το χέρι σφιχτά
Ένα πύρινο ψέμα που κρατάει πιστή συντροφιά
Με έμαθες να πιστεύω πως και μόνη μου ξέρω να ζω
Στο σκοτάδι χορεύω και ξορκίζω μακριά το κακό

Παγωμένη φωνή, πόσο βίαια θα σπας της σιωπή μου
Στέκομαι στη βροχή να ημερέψω την άγρια μορφή μου
Έγινες μια σκιά πριν προλάβω εγώ να σε σβήσω
Και δε βγάζω μιλιά, περπατάω, σκοντάφτω και βρίζω