μουσόφιλος
01-03-2016 01:47 | Λέω να μιλήσουμε λίγο για τη νέα σας δουλειά και ν’ αφήσουμε την κουβέντα να μας πάει όπου θέλει…
Κ.Φ.: Συμφωνώ. Επειδή η κοινωνία μας είναι πάρα πολύ θυμωμένη, δε θα πρέπει να την τροφοδοτούμε με στοιχεία τα οποία προκαλούν αυτό το θυμό. Εμείς που ασχολούμαστε με την τέχνη, που έχουμε δημόσιο λόγο, θα πρέπει να κάνουμε κουβέντες που δίνουν διαφορετική κατεύθυνση στον κόσμο, να δίνουν μια κατεύθυνση προβληματισμού και ουσίας.
Τι προσπαθήσατε να «αφηγηθείτε», λοιπόν, μέσα απ’ αυτό το δίσκο;
Π.Θ.: Κοίταξε, μουσικά εγώ προσπάθησα να ντύσω ένα αφήγημα του Κώστα. Ήταν ένα πακέτο στίχων, απ’ όπου διαλέξαμε τους δέκα που μας αφορούσαν περισσότερο για να τους ντύσω με το γνώριμό μου στιλ, αφηγηματικά, με λίγα όργανα και να δώσω δέκα τραγούδια πολύ σύγχρονα, τα οποία εμένα με συγκίνησαν απ’ την πρώτη στιγμή. Όλη η ιδέα με συγκίνησε, ότι έγραψε τραγούδια τα οποία έχουν θέμα τα μηνύματα των παιδικών παιχνιδιών. Τα πάντα έγιναν με πολλή αγάπη, το παίδευα δύο χρόνια, ίσως και παραπάνω. Αλλάξαμε πράγματα, άλλαξα μουσικές… Ό,τι μας φαινόταν αδύνατο ή δεν ταίριαζε το ξανάφτιαξα και τελικά προσπάθησα να δώσω μια πανηγυρική μορφή, ώστε όσοι δε γνώριζαν, να μάθουν τι κρύβεται πίσω απ’ τα παιδικά παιχνίδια. Ο Κώστας θα μας πει περισσότερα για το τι μιλάνε.
Κώστα, μέσα από κάθε παιχνίδι περνάει ένα συγκεκριμένο μήνυμα;
Κ.Φ.: Ασφαλώς. Το κυρίαρχο στοιχείο στο δίσκο είναι το αλληγορικό. Μ’ αυτό πάλεψα από την αρχή που είχα την ιδέα, δηλαδή πώς θα καταφέρω να αποκωδικοποιήσω τον κόσμο των παιχνιδιών, γιατί μελετώντας τα - έχω παίξει ελάχιστα απ’ αυτά ως παιδί - διαπίστωσα ότι έχουν μια κρυμμένη σοφία και προετοίμαζαν τον άνθρωπο, στην ουσία, για τη ζωή. Βλέποντας, λοιπόν, αυτόν τον κώδικα, ήθελα να βγάλω μια προβολή στο σήμερα. Όταν είδα ότι υπήρχε στην Ελλάδα παιχνίδι με το όνομα «Σκλαβιά» σκέφτηκα ότι η λαϊκή σοφία προετοίμαζε τον άνθρωπο για μια αλήθεια που θα συναντήσει μικρός ή μεγάλος. Κι έγραψα ένα τραγούδι το οποίο είναι σημερινό, έχει μια κοινωνική προβολή. Γιατί στις μέρες μας, επίσημα κι ανεπίσημα, υπάρχουν εκατομμύρια σκλάβοι. Όλη αυτή η ιδέα, λοιπόν, μου ήρθε σε μια στιγμή που είχα περίπου βαρεθεί, αν θέλεις, και τη θεματική των τραγουδιών. Ήθελα να βρω καινούριες αφετηρίες, καινούρια ξεκινήματα στα τραγούδια μου. Βρήκα, λοιπόν, αυτή την περιοχή των παραδοσιακών παιχνιδιών, την ενεργοποίησα και ταυτόχρονα, επειδή μ’ έχει θυμώσει πάρα πολύ αυτό που λέγεται «ταχύτητα» των καιρών μας, ήθελα να δημιουργήσω ένα μικρό ανάχωμα απέναντί της. Να σταματήσουμε λίγο εδώ, να θυμηθούμε ότι αυτός ο κόσμος υπήρξε, μπορούμε να τον ξαναπροβάλλουμε στο σήμερα, με άλλα λόγια και άλλα δεδομένα. Πρέπει να σου πω ότι το πρώτο παιχνίδι, η πρώτη φωτογραφία που είδα, ήταν ένα κορίτσι που έπαιζε κουτσό. Σκέφτηκα ότι αυτή η φωτογραφία δεν είναι αθώα. Ένας άνθρωπος που παίζει κουτσό, με μία πέτρα - η οποία είναι η ίδια η ζωή - στα πόδια του, που πρέπει να τη μεταφέρει από τετράγωνο σε τετράγωνο, στην ουσία προετοιμάζεται για τη μοναξιά που θα συναντήσει στη ζωή του και μάλιστα με το ένα πόδι. Αυτό ήταν το πρώτο πλάνο που με οδήγησε στο να ξεκινήσω αυτή τη δουλειά κι ελπίζω να συγκινήσω κάποιους ανθρώπους.
Καταλαβαίνω πως οι στίχοι προϋπήρχαν της μουσικής λοιπόν.
Π.Θ.: Κατ’ αρχάς έτσι λειτουργώ πάντα εγώ. Γράφω μουσική πάνω στο στίχο. Περιμένω κάτι να με συγκινήσει ή να με εμπνεύσει για να κάνω μουσική. Θα μπορούσα να κάνω κι αλλιώς, αλλά θα ένιωθα ότι το κάνω χωρίς λόγο. Νιώθω ότι πρέπει να με πάει κάπου ο λόγος για να κάνω μουσική [Κώστας Φασουλάς & Παντελής Θαλασσινός σε συνέντευξή τους για το νέο δίσκο «Να' ταν ο πόλεμος χορός»]
|
