Μια αρκούδα καφετή
καθισμένη στο χορτάρι
κλαίει που είναι παχουλή
μπίχι μπίχι μπίχι μπι.

"Πόσο θα`θελα να ήμουν φίνα
ωραία και κομψή
να`μοιαζα με τη Θεώνη
την καμηλοπάρδαλη"

Μια ακρίδα την ακούει
κι όπως είν`κοινωνική
τρέχει αμέσως και το λέει
στην καμηλοπάρδαλη.

"Παρδαλή μου καμηλό
σκύψε λίγο να σου πω
αχ, κανείς δεν εκτιμάει
ό.τι έχει φυσικό"

Μα η Θεώνη δεν ακούει
της αρκούδας τον καημό
έχει εκείνη πιο μεγάλο
πρόβλημα πιο σοβαρό !

"Δεν μπορώ να κάνω φίλους
είμαι μόνη πάνω εδώ
εσείς ζείτε στο χορτάρι
κι εγώ ζω στον ουρανό.

Αχ, θα άλλαζα ευχαρίστως
το μακρύ μου το λαιμό
με το σώμα της αρκούδας
που είναι λίγο παχουλό"

Η ακρίδα την ακούει
κι όπως είν`κοινωνική
τρέχει αμέσως και το λέει
στης αρκούδας το αφτί.

"Άκου, αρκούδα καφετή μου
που`χω κάτι να σου πω
αχ, κανείς δεν εκτιμάει
ό, τι έχει φυσικό"