Κοιμάται αιώνια εδώ στο δώμα αυτό,
απ`του έρωτα τη σαϊτα σκοτωμένο,
ένα σκολιταρούδι τρυφερό.
Φρανσουά Βιγιόν το λέγαν, το καημένο.
Δεν είχε ρούπι γης και μοιρασμένο
είχε όλο του το βιός εδώ κι εκεί.
Σκαμνιά, τραπέζι και ψωμί φρυμένο.
Πέστε γι`αυτόν στο Θεό αυτήν την ευκή.

''Χάρισε αιώνια ανάπαψη και φως,
Κύριε, σ`αυτόνε το συφοριασμένο,
που ούτε ένα πούπι γης, ούτε στρωμένο
πλούσια τραπέζι απόχτησε ο φτωχός.
Από μαλλιά και γένια ήταν σπανός,
ωσάν αυγό σκληρό ξεφλουδισμένο.
Χάρισ`του αιώνια ανάπαψη και φως.

Τον στείλαν στο μπουντρούμι στανικώς
με μια κλοτσιά στον κώλο, συστημένο,
κι ας φώναζε `'Εκκαλώ !''.πετυχημένο
δεν είναι και πολύ το κόλπο αυτό.
Χάρισ`του αιώνια ανάπαψη και φως `'