Το ένα φέρνει τ’ άλλο
κι αφού σ’ αγάπησα
απ’ το δικό μου δρόμο
για σε ξεστράτισα.
Με πήρες να με κάνεις
κυρά κι αρχόντισσα,
προδότης όμως βγήκες,
δεν το λησμόνησα.

Όλο ήθελες να παίρνεις
και ποτέ δεν έδινες.
Ανθρωπάκι ήσουν πάντα
κι ανθρωπάκι έμεινες.

Ο κόσμος είναι ρόδα,
γυρίζει, μάτια μου.
Θα ’ρθεις μετανιωμένος
στα σκαλοπάτια μου.
Στην πόρτα την κλεισμένη
θα κλαις, λεβέντη μου,
και δε θα σου ανοίγω,
παλιέ αφέντη μου.

Όλο ήθελες να παίρνεις
και ποτέ δεν έδινες.
Ανθρωπάκι ήσουν πάντα
κι ανθρωπάκι έμεινες.