Πάρε με Παναγιωτάκη με τη βάρκα σου τη Μίνα
να χαζέψουμε το φάρο, στο Ποσείδι τα δελφίνια,
βάλε μπρος Παναγιωτάκη, μη σε μέλλει, μη σε νοιάζει,
και δε λείπουνε ποτέ τους σπάροι, γύλοι και οι χάνοι.

Και το βράδυ ουζάκι να τα πίνουμε ομάδι
σαν θα πέφτει γλυκά το σκοτάδι.

Άιντε, μπρος, Παναγιωτάκη, πήρα μπόλικη σωλήνα,
βρήκα ζωντανό σκουλήκι, ριξ’ το λάδι στη βενζίνα,
μάθε μου τη Μπουκαδούρα, τον Πουνέντε, το Βαρδάρη,
τη Σουρέλα, την Τρατάδα, πες μου τι `ναι και η Μπάγη.

Και το βράδυ ουζάκι σε μιαν άδεια παραλία
με μια φάλτσα, τρελή κομπανία.

Κι άμα βρούμε και τις γόπες, πω πω πω χαρά μεγάλη,
μύδια αχνιστά θα τρώμε και θ’ ανάψουμε μαγκάλι,
κλείσε το τρανζιστοράκι κι άσε πια τη θεωρία
ρίξε μπόλικη μαλάγρα, τώρα απόλυτη ησυχία.

Και το βράδυ ουζάκι με τραγούδι γιαλελέλι
και κρασάκι απ’ του Χρήστου τ’ αμπέλι.