Λαβωμένοι οι φαντάροι
απ’ το μέτωπο γυρνούν
και της νίκης το κλωνάρι
με παράπονο μαδούν.

Τόσο αίμα μονομιάς
πώς το ρούφηξεν η γης!
Το φαρμάκι της σκλαβιάς,
Ρωμιοσύνη, πώς θα πιεις;

Πίσω μας σταυροί και λάκκοι
και μπροστά μας η σκλαβιά
και στον τάφο του Δαβάκη
ούτε δάκρυ, ούτε κεριά.