Κάτι φουριόζοι ποιητές την ερημιά
πήραν οικόπεδο. Και τώρα χτίζουν σπίτι.
Έχουν στους ώμους τους βαριά κληρονομιά,
τα τελευταία ανθρωπάκια του πλανήτη.

Σαν ξωτικά χοροπηδούν στις σκαλωσιές
έχουνε βλέμμα ανεξίτηλο. Και μάτια
απορημένα! Μας κοιτάνε στις ουρές.
Έτσι αθώα που κοιτούν ρίχνουνε κάστρα.

Κάτι ευάλωτοι συνθέτες τη σκηνή
έχουν αντίσκηνο. Και σκέπασμα τα τάστα.
Στον τρίτο κόσμο αλωνίζει η ντροπή.
Έχει η ανάγκη φερετζέ. Δεν έχει μάσκα!

Είναι νεράιδα ξενυχτά στη μηχανή
στοίβες με ρούχα μεγαλώνει σαν θηρία
η παραμάνα μας πεθαίνει ορφανή.
Αχ! την αγάπη πάντα φώναζαν. Μαρία!