Μέσα στον ύπνο μου γυρνάς
και γίνεσαι άγχος και βραχνάς
και γίνεσαι άγχος και βραχνάς
στην ύπαρξή μου.

Και μοιάζεις ν’ αποχαιρετάς
χωρίς ν’ ακούς και να ρωτάς,
χωρίς ν’ ακούς και να ρωτάς
για τη ζωή μου.

Έρχεσαι πάντα σκεφτική
λίγο πριν έρθει το πρωί μέσα στον ύπνο,
κι εγώ τρομάζω, αιμορραγώ,
και προσπαθώ να εξηγώ τον κάθε χτύπο,
τον κάθε χτύπο.

Μέσα στον ύπνο σου μιλώ
και μοιάζει σαν απατηλό,
και μοιάζει σαν απατηλό
το φάντασμά σου.

Μ’ ένα σου γέλιο σαν σπαθί
μην τύχει και σπαταληθεί,
μην τύχει και σπαταληθεί
η ομορφιά σου.

Έρχεσαι πάντα σκεφτική
λίγο πριν έρθει το πρωί μέσα στον ύπνο,
κι εγώ τρομάζω, αιμορραγώ,
και προσπαθώ να εξηγώ τον κάθε χτύπο,
τον κάθε χτύπο.

Γιατί είσαι πάντα μια σκιά
και πίσω από τ’ αγγελικά, χρυσά φτερά σου,
κρύβεις φιλιά φαρμακερά
κι είναι δυο φίδια σταυρωτά η αγκαλιά σου,
η αγκαλιά σου, η αγκαλιά σου.