Κοίτα πως τρέμει το κερί
τα δέντρα πως λυγάνε
πώς των ανθρώπων οι φωνές
βουλιάζουν στα ρηχά
χωρίς πανιά και κόντρα τον καιρό
κανείς δε φτάνει εδώ

Δρόμοι και κήποι σκοτεινοί
κι αστέρια λυπημένα
φωλιές που χτίζουν τα πουλιά
στου Άδη τα σκαλιά
φαντάζει στέρφα κι άδεια τούτη η γη
κι ο έρωτας πληγή

Κι εσύ θλιμμένο σύννεφο που αλητεύεις
σαν μικρό παιδί
το τελευταίο λάφυρο αυτού του κόσμου

Διάλεξε δρόμο να κρυφτείς
λόγια για να σωπάσεις
ζητιάνοι καίνε στις γωνιές
τα σκιάχτρα της ψυχής
των ηττημένων λάμπουν οι στρατιές
στις θάλασσες του χθες

Κι εσύ θλιμμένο σύννεφο που αλητεύεις
σαν μικρό παιδί
το τελευταίο λάφυρο αυτού του κόσμου