Μ’ αρέσει να γυρνάω σε παλιές γειτονιές
Εκεί που έμενα χτες και πια δεν ξέρω κανέναν
Τον κόσμο να κοιτάω σε πλατείες μικρές
Και τις δικές τους στιγμές να τις κλέβω για μένα
Μ’ αρέσει κάθε βράδυ που ‘ναι όλα κλειστά
Σε δρόμους σκοτεινούς να περπατάω
Μ’ αρέσει να ξυπνάω αργά και να μη ξέρω που πάω

Μα τι είναι αυτό που μένει, ό,τι κι αν συμβαίνει
Κι ακόμα δεν μπορώ να το βρω
Και πάλι εδώ με φέρνει, πιο βαθιά με δένει
Αυτό που με κρατάει ζωντανό
Είναι ένα γέλιο που τρέμει

Μ’ αρέσει να περνάω από σπίτια παλιά
Εκεί σε κάποια γωνιά κάτι έχω ξεχάσει
Σε πάρκα και σχολεία που γεμίζουν παιδιά
Έχω αφήσει πολλά, μα όλα έχουν αλλάξει
Μ’ αρέσει όταν τα σύννεφα έχουν φύγει μακριά
Ν’ αγγίζω τους πλανήτες με τα χέρια
Μ’ αρέσει να κοιτάω ψηλά και να μετράω τα αστέρια

Μ’ αρέσει να γυρνάω σε παλιές γειτονιές
Εκεί που έμενα χτες μα δε θυμάμαι ούτε εμένα