Άχου και να `μουν πειρατής
σε μαύρη καραβέλα
τ’ ωκεανού το φόβητρο
στο πήγαινε, στο έλα

Των πλούσιων και των ευγενών
να κούρσευα τα πλοία
του θησαυρούς να μοίραζα
στη πιτσιρικαρία

Κι όταν έρθει δείλι
το δικό σου χείλι
να μου γλυκοτραγουδά

Κι όταν έρθει βράδυ το δικό σου χάδι
τις πληγές μου να μετρά
τις πληγές μου να μετρά

Αιχμάλωτες μου να κρατώ
τις πιο όμορφες κυράδες
στου πόθου τους τη θύελλα
να βρω τις συμπληγάδες

Κι αν είναι κάπου, κάποτε
κάποιο κακό να γένει
θρύλο ας αφήσω πίσω μου
σαν του Κοκκινογένη

Κι όταν έρθει δείλι
το δικό σου χείλι
να μου γλυκοτραγουδά

Κι όταν έρθει βράδυ το δικό σου χάδι
τις πληγές μου να μετρά
τις πληγές μου να μετρά

Κι όταν έρθει δείλι
το δικό σου χείλι
να μου γλυκοοτραγουδά

Κι όταν έρθει βράδυ το δικό σου χάδι
τις πληγές μου να μετρά
τις πληγές μου να μετρά