Ένα τραγούδι λαϊκό και ξεχασμένο
σε γωνία της φτωχής μου της καρδιάς
έρχεται τώρα σ’ ένα σπίτι νοικιασμένο
να συντροφέψει τα εφέ της μοναξιάς

Προσποιούμαι ξανά προσποιούμαι
πως δε σ’ έχω ανάγκη ας πούμε
κι όλα αυτά που πολύ με πονάνε
στης ψυχής τα κρυμμένα χωράνε, προσποιούμαι

Πέρασαν μήνες από τότε που ‘χεις φύγει
ημερολόγιο που σταμάτησε στο χθες
να περιμένω σε μια νύχτα που επείγει
να ξεφορτώσω μια βαλίτσα ενοχές

Ίσως ακούσεις το φεγγάρι που μιλάει
παίρνει τον πόνο μου ψηλά για να τον δεις
κι αυτή η νύχτα σε καλεί για να σε πάει
σ’ ένα ταξίδι που δεν κάναμε εμείς