Σαρωνικέ μου, πόσα χρόνια σε κοιτώ,
με την ψυχή μου σου μιλάω.
Τα χέρια απλώνω να χαθώ στον ουρανό
κι απ’ την αρμύρα σου μεθάω.

Τις Κυριακές, στις μαγικές σου ακρογιαλιές
τα δειλινά σεργιάνι βγαίνουν τα παιδιά
και τις βραδιές στου φεγγαριού την αγκαλιά
αγάπες καίγονται τυφλά στην αμμουδιά.

Σαρωνικέ μου, τρέμω σαν μικρό παιδί,
κάποιοι μου λένε πως σε χάνω.
Πεθαίνεις, λένε, και μου παίρνουν την ψυχή
κι εγώ δεν ξέρω τι να κάνω.

Τις Κυριακές, στις μαγικές σου ακρογιαλιές
τα δειλινά σεργιάνι βγαίνουν τα παιδιά
και τις βραδιές στου φεγγαριού την αγκαλιά
αγάπες καίγονται τυφλά στην αμμουδιά.