Με τσιγάρα βαριά
και φτερό την καρδιά
πάντα φεύγω,
σα μεγάλο παιδί
που τα πάντα έχει δει..
λες κι είναι έργο.

Με αλλαγμένη φωνή
μη ντραπώ και φανεί
ψιθυρίζω,
και φυσώ τον καπνό..
με μια δόση θυμό
που ποτέ, μα ποτέ
δεν τελειώνω ό,τι αρχίζω.

Κι είναι οι δρόμοι υγροί
τι κατάλαβαν
τι από μένα,
λες και τα μυστικά
τα κρατούσα κρυφά
για να μείνουν κρυμμένα.

Με τσιγάρα βαριά
μια βουτιά στα βαθιά
κι επιπλέω,
κι ας μην είναι σωστό,
πάντα ό,τι σκεφτώ
θα το λέω.

Με αλλαγμένη φωνή
τεντωμένο σκοινί
να βαδίσω,
και τραβώ τον καπνό
με μια δόση θυμό
που ποτέ δεν μπορώ
όσα θέλω να αρχίσω.

Κι είναι οι δρόμοι υγροί
τι κατάλαβαν
τι από μένα,
λες και τα μυστικά
τα κρατούσα κρυφά
για να μείνουν κρυμμένα.