Σαν τον ασκητή που φεύγει,
σαν τον άνεμο που τρέχει,
σαν αυγερινός που φέγγει
μόνος το πρωί.

Σαν ένα κλεμμένο χάδι,
της καρδιάς παλιό σημάδι,
αγιοκέρι στο σκοτάδι
σαν κρυφή ευχή.

Στα φεγγάρια λησμονιέσαι
γέρνεις και παραπατάς
κι από τους καημούς κρατιέσαι
για να μην ξεχνάς.

Πνεύμα μου παραδομένο
και ψυχή μου μοναχή
χρόνια θα σας περιμένω
να σας δω μαζί.

Παρηγόρια μου και φως μου
στα χαλάσματα του κόσμου
δυο κουβέντες μόνο δωσ`μου
να`χω συντροφιά.

Της ζωής μας τα κλεμμένα
της καρδιάς μας τα χαμένα
όλα τα`χεις φυλαγμένα
σε μιαν αγκαλιά.