Στης τσιμεντένιας σου αυλής το χιόνι
βασιλικός και γιασεμί φυτρώνει
των αστεριών κρίμα δεν έμαθες τη γλώσσα
να τους γυρέψεις όσα ξέρουν κι άλλα τόσα.

Κλείσε τα μάτια Σμαραγδή,
δεν κάνει ο ήλιος να τα δει.

Τα φεγγαρόβραδα με ίσκιους θα μιλήσω
για οβολό μια προσευχή θα συλλαβίσω
στη άδεια κούπα ενός νηφάλιου Διονύσου
στο κεφαλόσκαλο μιας άπατης αβύσσου.

Κι εσύ, μοιραία Σμαραγδή,
πατάς ακόμα ξένη γη.