Ταξίδι μου παράξενο με της φυγής το τραίνο,
συρμός που όλο ακολουθώ μα πίσω πάντα μένω,
Στοές της μνήμης χάθηκαν, κρυφτήκαν στο σκοτάδι,
την αγοράζεις την ψυχή και την πουλάς με χάδι.

Από παλιά ένα στοίχημα,
του εαυτού μου πείσμα,
της αλλαγής μου ατύχημα
και του ονείρου σχίσμα.

Ξέρω που τραβάει η μέρα,
ξέρω η νύχτα που το πάει,
όλα τα καταλαβαίνω
κι αυτό είναι που πονάει.

Ταξίδι μου παράξενο μες στων ματιών τη ρότα
κι αν τίποτα δεν άλλαξε, δεν είναι σαν και πρώτα,
βαθιά σημάδια μέσα μου, μου σφίγγουν τη γροθιά μου
όλα με πνίγουν δίπλα μου μα τίποτα κοντά μου.

Και μένω πάλι να κοιτώ
τα μάτια μου στα μάτια
κι έτσι, από πείσμα, να κρατώ
της μνήμης τα κομμάτια.

Ξέρω που τραβάει η μέρα,
ξέρω η νύχτα που το πάει,
όλα τα καταλαβαίνω
κι αυτό είναι που πονάει.