Πρόζα:
Το τραγούδι αυτό το απλό, το πικρό το λυπημένο,
είναι αφιερωμένο στα παιδιά μας που τ’ αρπάξαν
κάποια μαύρη νύχτα οι Σλαΰοι,
στα παιδιά μας που δε γίναν κι ούτε θα γινούνε σκλάβοι…

Τραγούδι:
Εσείς που μπήκανε και σας αρπάξανε μια μαύρη ώρα,
πού να’ στε τώρα, πού να’ στε τώρα;…
Εσείς που οι μάνες σας σάς νανουρίζανε με παραμυθία
πού να’ στε αλήθεια, πού να’ στε αλήθεια;…

Εσείς που τρέχετε τώρα ξυπόλητα, γυμνά, μονάχα,
εσείς που μείνατε χωρίς χαμόγελο, πού να’ στε τάχα;
Εσείς που φύγατε και μαύρα εφόρεσε όλη η χώρα
πού να’ στε τώρα, πού’ να’ στε τώρα;…

Σας περιμένουμε νύχτα και μέρα,
παιδιά που μείνατε χωρίς μητέρα
και η Ελλαδούλα μας η πονεμένη
νύχτα και μέρα σας περιμένει.

Και το φωνάζουμε πως τα ελληνόπουλα που αργοπεθαίνουν
Έλληνες είναι, κι Έλληνες μένουν…