Κάθομαι ήσυχα στην άκρη του γκρεμού
Αιώνιο απόγευμα του Θεού
Μπροστά μου απλώνεται χρυσόμελο

Δεν ψάχνω να βρω δρόμο επιστροφής
Είμαι παιδί μιας παλιάς ανατολής
Το πρόσωπό μου είναι πικρό χαμόγελο

Αφήνω να τρέξει στο χαρτί
Το αίμα αυτό που χρώσταγα στον κόσμο
Η εκκλησία του ουρανού στήνει γιορτή
Κλάμα πνιχτό γέλιο καυτό
Μικρά παιδιά μου δείχνουνε το δρόμο

Δάση πνιγμένο που διψάνε για καπνό
Σαν εκκρεμμές που χαράζει τον καιρό
Ο ήλιος πίσω από κρύσταλλα κοιτάζει αμέριμνα

Κι εκεί στη μέση μια σπασμένη μηχανή
Μηδές και ένα είναι η μόνη της φωνή
Με γρανάζια ιδρωμένα κέρινα