Το εξοχικό κεντράκι μας κουρνιάζει μες στο δείλι
ματώνει ο ήλιος σαν πληγή το γαλανό μαντήλι,
το γαλανό μαντήλι.

Το πιάνο ακόμα σφαλιχτό και στην καρέκλα μένει
η μαύρη θήκη του βιολιού σαν μια ψυχή θλιμμένη,
σαν μια ψυχή θλιμμένη.

Σε λίγο εδώ θα φτάσουνε τα πρώτα ζευγαράκια
αχ! τι πουκάμισα ριχτά ή κεντητά μπλουζάκια,
βροντές γκαζόζας θ’ ακουστούν κάτω απ’ τα δέντρα φως μου
μύρια ταμπούρλα του έρωτα στο πείσμα όλου του κόσμου,
μύρια ταμπούρλα του έρωτα στο πείσμα όλου του κόσμου.

Στο τοίχο απάνω απόμεινε του λιοπυριού το χνώτο
ίσκιος και φως εσμίξανε, ποιο υστερνό, ποιο πρώτο,
ποιο υστερνό, ποιο πρώτο.

Μπροστά στην πόρτα μοναχό σωπαίνει το γκαρσόνι
στον ώμο η πετσέτα του λευκό πουλί σκαλώνει,
λευκό πουλί σκαλώνει.

Σε λίγο εδώ θα φτάσουνε τα πρώτα ζευγαράκια
αχ! τι πουκάμισα ριχτά ή κεντητά μπλουζάκια,
βροντές γκαζόζας θ’ ακουστούν κάτω απ’ τα δέντρα φως μου
μύρια ταμπούρλα του έρωτα στο πείσμα όλου του κόσμου,
μύρια ταμπούρλα του έρωτα στο πείσμα όλου του κόσμου.