Σκότος βαθύς είν’ ο χρόνος ατέλειωτος
Μόνο το φως μιας στιγμής μου αρκεί
Στο παρελθόν και στο μέλλον ανάμεσα
Είναι μια λάμψη που λέμε ζωή.

Μόνιμος ήλιος τη γη μας θα έκαιγε,
Μόνιμη νύχτα, θανάτου πηγή.
Μόνο τ’ αστέρι που πέφτει και καίγεται
Έχει το φως μιας στιγμής, τη ζωή.

Χρόνια πετούν σαν αδέσποτες σφαίρες
Και τη ζωή χασομέρι περνάς,
Μόν’ οι στιγμές τη γεμίζουν με νόημα,
Όταν κι εσύ σαν αστέρι πετάς.

Αδιαφορώ για τη δόξα και πλούτη
Μόνο το φως μιας στιγμής μου αρκεί,
Στο παρελθόν και στο μέλλον ανάμεσα
Είναι μια σπίθα που λέμε ζωή.