Τώρα νυχτώνει πιο νωρίς
ο κόσμος ερημώνει
να ξετυλίξεις δεν μπορείς
τη μνήμη που θαμπώνει.

Στο τζάμι σκίτσα της βροχής
και πίσω απ`τις εικόνες
θολά τοπία της ψυχής
γλιστρούν με τις σταγόνες.

Φύλλα νεκρά τα όνειρα
σωριάζονται στους δρόμους
κι εσύ γεννιέσαι απ`τα νερά
με τη βροχή στους ώμους.

Είναι η αγάπη σου αιχμηρή
πληγώνει όποιον σ`αγγίζει
φεύγει μαζί με τη βροχή
και πίσω δε γυρίζει.