Φθινοπωριάζει στης Αθήνας την καρδιά,
κλαίει ένα τρένο και σου φέρνει ανατριχίλα
και στην Ομόνοια εμείς κάθε βραδιά
σαν σκουπιδιάρηδες μαζεύουμε τα φύλλα.

Κι εσύ στα μάτια με κοιτάς και δε μιλάς
και με ζαλίζεις όπως οι μεγάλοι μύστες,
φθινοπωριάζει στης Αθήνας την καρδιά
και στην Ακρόπολη πεθαίνουν οι τουρίστες.

Φθινοπωριάζει στης Αθήνας την καρδιά,
κίτρινα φύλλα πεθαμένα κι οι ελπίδες
και στη ζωή μας είναι μόνο αληθινά
τα χίλια ψέματα που λεν οι εφημερίδες.