Μια φορά που ζούσα
πέρα στην Ανθούσα, στο Πεντελικό
με μια φουστανέλα
βάραγα φουρνέλα, τρόμαζα το ιππικό.

Σ`όλα τα μπουρδέλα
τ`όνομά μου πρώτο, λήσταρχος Νταβέλης
λήσταρχος μπουρλότο κι άλλο περιστατικό.

Είχα γκόμενες ντουζίνα
στον Περαία, στην Αθήνα ορφανά και κουμπαριές
μπαμ και μπουμ και βία
στα νεκροταφεία μοίραζα φτιαριές.

Στην παρανομία τ`όνομά μου πρώτο
λήσταρχος Νταβέλης, λήσταρχος μπουρλότο
παντρεμένες μου αγκαλιές.

Τώρα είμαι δικός σου
περιστατικό σου μ`ονομάζουνε
και στον κάτω κόσμο
οι πότες, οι πουτάνες κι οι ιππότες
με καταδικάζουνε.

Κυριακές μια θεία απ`την Πλακεντία
μ`άναψε φωτιές.

Μια φορά που ζούσα
αστραπές μετρούσα μ`ένα άλογο
μαύρο σαν το Χάρο, δέκα μ`ένα σμπάρο
ποιο διάλογο.

Κάτι απελπισμένους είχα κουστωδία
στους κυνηγημένους είχα τα πρωτεία
στον κατάλογο.

Μα η δούκισσά μου
στην κρυφή σπηλιά μου είχε αναπαυθεί.
Είχε μείνει ώρα
είχε αφήσει δώρα κάτι τιμαλφή.

Ό,τι κι αν σου γράψω απ`το κρησφύγετό μου
ο παλιο Νταβέλης που είχα εαυτό μου
τώρα εσένα έχει ερωτευτεί.

Σάββατο είχα κάτσει να με φαν οι μπάτσοι
πάνω στη στροφή.