Θα τους δεις να κλαίνε κρυφά
είναι άνθρωποι μόνοι
θα σου πουν πως είναι καλά
μα είναι άνθρωποι μόνοι
Συχνά, θα βρίσκουν χαρά μόνο στη δουλειά τους
θα αγαπούν πολύ τα παιδιά, δε θα ‘ χουν δικά τους
Μην τους μοιάσω πόσο φοβόμουν
να σ’ είχα για πάντα ευχόμουν

Κι εγώ…
κι εγώ που μπορεί να είχα σχεδιάσει αλλιώς τη ζωή
τώρα κι εγώ τον κόσμο μου εδώ...
με μόνους ανθρώπους τον φτιάχνω και ζω

Προτιμούν να μένουν μισοί να μη δοκιμάζουν
πως θα ήταν απ’ την αρχή το εγώ να μοιράζουν
κρατούν μια θέση κρυφή για τον άνθρωπό τους
για όποιον έφυγε μακριά και ζει στο όνειρό τους
Μην τους μοιάσω πόσο φοβόμουν
να σ’ είχα για πάντα ευχόμουν

Κι εγώ…
κι εγώ που μπορεί να είχα σχεδιάσει αλλιώς τη ζωή
τώρα κι εγώ τον κόσμο μου εδώ
με μόνους ανθρώπους τον φτιάχνω και ζω