Πού πας, Αλίκη, σ’ αυτή τη χώρα
που των θαυμάτων πέρασε η ώρα;
Όσα θυμάσαι και δεν παλιώνουν,
μες στην καρδούλα σου θα σιγολιώνουν.

Στο πέρασμά σου αποκαΐδια,
κονσερβοκούτια, σωροί σκουπίδια.
Η νύχτα, φίδι, θα σε τυλίγει
σαν μοναξιά που τον αλήτη πνίγει.

Καθρέφτης ραγισμένος ο κόσμος που αγαπάς,
ο δρόμος άδειος, ξένος, Αλίκη μου, πού πας;

Πού πας, Αλίκη;

Πού πας, Αλίκη, τι ώρα να ’ναι;
Στα μπαρ εμπόροι παραφυλάνε.
Πίσω απ’ τα φώτα που σε τυφλώνουν,
τα παιδικά σου χρόνια αργοτελειώνουν.

Μες στις πλατείες με τσέπη άδεια
στήνουν οι άνεργοι χορούς τα βράδια.
Πού πας, Αλίκη, σ’ αυτούς τους δρόμους;
Γέμισε η άσφαλτος γυαλιά και νόμους.

Καθρέφτης ραγισμένος ο κόσμος που αγαπάς,
ο δρόμος άδειος, ξένος, Αλίκη μου, πού πας;

Πού πας Αλίκη;