Μες στον παλιό τον καφενέ
λέει ένας γέρος αμανέ,
κι είν’ ο δικός του ο καημός
με τον δικό μου, αδερφός.

Ζωή, το γλυκοχάραμα
πολλά μου είχες τάξει,
κι είδα το ηλιοβασίλεμα
πόσο μ’ έχεις γελάσει, αμάν.

Αχ, κι όπως ακούγεται ο αμανές,
θαρρείς και κλαίει ο καφενές.

Μες στον παλιό τον καφενέ
τα βάσανά μας ρεφενέ
κι είναι φαρμάκι το κρασί
σαν τη ζωή που μας μισεί.

Ζωή, το γλυκοχάραμα
πολλά μου είχες τάξει,
κι είδα το ηλιοβασίλεμα
πόσο μ’ έχεις γελάσει, αμάν.

Αχ, κι όπως ακούγεται ο αμανές,
θαρρείς και κλαίει ο καφενές.