Πριν να βγω στον κόσμο
ακόμα το παιχνίδι δεν το γνώριζα
και πήρα αυτό το δρόμο
το σπαρμένο πέτρες με τα πόδια μου γυμνά.
Οι φίλοι με προσμέναν σ’ ένα σταυροδρόμι
κι οι εχθροί όλο χαμόγελα
καλά έχω μετρήσει
πόσο βάθος πιάνει η φιδοφωλιά.

Πριν να δω τον κόσμο
ακόμα την ασπίδα δεν ήξερα
η Χάρυβδη κι η Σκύλλα
με νύχια και με δόντια με κομμάτιασαν
στης τρέλας το πηγάδι
με τα χίλια χέρια βούτηξα βαθιά.

Μα αν πάλι ήταν να πάρω
το δρόμο με τις πέτρες και τα σκληρά γυαλιά
στο σάκο ένα τραγούδι
και δυο κλωνιά θυμάρι θα ξανάβαζα.
Μύριες οι πληγές μου
άλλες τόσες οι χαρές μου κι όλες ανοιχτές.