Οι φίλοι μου με παίρνουν για τα χρόνια πολλά
χωρίς να έχω τη γιορτή μου,
κοιτάζω αφηρημένα τ’ ασημένια κουμπιά
στην ταξιδιάρικη στολή μου,
με πιάνω να μιλάω σαν να ήσουν εδώ
και να μαλώνω μοναχός μου,
φωνάζει ο αέρας στην ταράτσα να βγω
χορεύει μόνος ο χορός μου.

Για όλα φταις εσύ κι η άδεια σου ψυχή,
αλλιώς εγώ τα ήθελα και τα `χα φανταστεί.

Τα βράδια τριγυρίζω έξω μέχρι αργά
το σπίτι αυτό δε με χωράει,
απ’ όλες σου τις λέξεις μου `χει μείνει το "γεια"
το διώχνω και ξαναγυρνάει.

Απόψε απαγορεύονται τα "μα" και τα "μη"
και καταργώ τα καθώς πρέπει,
απόψε επιτρέπεται να γίνω στουπί
και να γελά όποιος με βλέπει,
ας πάρουνε κι οι φίλοι για τα "χρόνια πολλά"
χωρίς να έχω τη γιορτή μου,
απόψε σου χαρίζω μια μεγάλη βραδιά
θα κάνω χώμα τη ζωή μου.

Για όλα φταις εσύ κι η άδεια σου ψυχή,
αλλιώς εγώ τα ήθελα και τα `χα φανταστεί.