Κοιτάζω πίσω απ’ τους φραγμούς
επίθετα κι ονόματα
πίσω απ’ τις ίδιες μουσικές
τις λέξεις και τα χρώματα.

Κι εσύ κοιτάζεις σιωπηλή τον άδειο δρόμο
μα δεν πειράζει.

Πετάω πάνω από βουνά
χαράδρες και υψώματα
των γνωστικών τις συμβουλές
ξεθάβω από χώματα.

Κι εσύ κουράγιο που να βρεις να μ’ αγαπήσεις
μα δεν πειράζει.

Σου στέλνω γράμματα λευκά
μελάνι που δεν έγραψε
αυτής της γης ο πρώτος γιος
κι αν πόνεσε, δεν έκλαψε.

Κι εσύ τη νύχτα που είχα φύγει δε θυμάσαι
μα δεν πειράζει.