Απ’ άστρο σ’ άστρο πήγαινε
να φτάσει το φεγγάρι
μα το φεγγάρι ήταν μακριά
κι αμέτρητα τ’ αστέρια.

Ώσπου έφτασε και πάτησε
στο πιο ψηλό το αστέρι
κι απλώνει χέρια και ψυχή
και πάει να τ’ αγκαλιάσει
το φεγγαράκι που ήθελε
με πόθο να το φτάσει,
το φεγγαράκι που ήθελε
με πόθο να το φτάσει.

Μα ο ήλιος κρυφοκοίταζε
απ’ τη μεριά της μέρας
και ζήλεψε τ’ αγκάλιασμα
και διώχνει το σκοτάδι
κι απλώνει τις αχτίδες του
να πάρει αυτός το χάδι,
κι απλώνει τις αχτίδες του
να πάρει αυτός το χάδι.