Του γέλιου σου η γεύση
απ’ όλα πιο πολύ στα χείλια μου θ’ αντέξει,
και κάθε σου στιγμή που θέλει αντάμωση να βρει
εμένα θα γυρέψει.

Κοντά σου σβήνω των χαδιών σου την πνοή,
μακριά σου ανάβω σαν λαχτάρα
που τη νύχτα φως θα γίνει μη χαθεί.

Κι αν κάθε τι που φεύγει τώρα
νιώθεις, θα χαθεί, και πάλι θα επιστρέψει
σ’ άλλον μέσα απ’ τα μάτια
και μ’ άλλη μουσική ξανά να σε μαγέψει.

Κοντά θα σβήνει των χαδιών σου την πνοή,
μακριά θ’ ανάβει σαν λαχτάρα
που τη νύχτα φως θα γίνει μη χαθεί.

Κι αν τότε φαίνομαι μακριά σαν να `χω ξεχαστεί,
του γέλιου σου η γεύση,
κρυφά μια λυπημένη, του δειλινού, στιγμή
θα `ρθεί να με παιδέψει.

Και θα χαθώ μέσα στο γέλιο σαν παιδί
κι ας μεσ’ στη νύχτα που θα φτάνει,
της λαχτάρας μου το φως έχει σβηστεί.