Λεύκας ψηλή κορμοστασιά που τρυφερά σαλεύει,
του ανέμου παίρνει τη δροσιά καθώς τηνε χαϊδεύει.
αφήνεται περήφανα και σου είναι ριζωμένη,
στη γη τα χάδια μελετά και γι’ άλλα περιμένει.

Κυματιστά βαθειά νερά με πράσινα τα κύματα,
το βράδυ κρύβουν ξωτικά, τη μέρα κελαϊδίσματα.

Φύλλα, χρυσάφια και φλουριά επάνω στα κλαδιά της
αστράφτουν σαν λιάζονται, στον άνεμο ταράζονται,
τρέμουν, ριγούνε, σπαρταρούν μα τα κρατά δικά της ωωωω.

Σαν το ποτάμι που κυλά χωρίς να σταματήσει
χορεύει το λιγνό κορμί στου αέρα το μεθύσι,
κι οι φυλλωσιές, πούλιες χρυσές στο λίκνισμα θροΐζουν,
πόσα θλιμμένα και γλυκά το στεναγμό θυμίζουν.

Κυματιστά βαθειά νερά με πράσινα τα κύματα,
το βράδυ κρύβουν ξωτικά, τη μέρα κελαϊδίσματα.