Ούτε για τους "ελάσσονες της επαρχίας"
Ούτε για τη ζεστασιά της χειραψίας και του χαμόγελου
Ούτε για τον συντοπίτη που με φίλησε
σχεδόν στο στόμα
Ούτε για τη θάλασσα που τρέφει τις φλέβες μου
Ούτε για το δάσος που στοιχειώνει την καρδιά μου
Ούτε για τη μυστική Εταιρεία που αθόρυβα με ανδρώνει
όταν νυχτώνει, όταν νυχτώνει

Δεν υποτάσσομαι, θα υπομείνω νέα μοίρα
Ό,τι είχα να πάρω απ’ την αγάπη του το πήρα
Ξανθά χαρούμενα κορίτσια εδώ πεθαίνουν
Μανάδες τα όμορφά τους ρούχα πια δεν πλένουν
Όλα όσα ζήσαμε απ’ τα δάκρυά μου βγαίνουν
Καινούργιες μέρες ενοχής με περιμένουν

Ούτε για τους απόμαχους της επιβίωσης
Ούτε για το σταυρό που ακόμα κουβαλάνε στα όνειρά τους
Ούτε για τις αμαρτίες που δικάζονται
κάτω απ’ τον ήλιο
Ούτε για τον προδότη που έχει πέσει στα γόνατα
Ούτε για την πληγή που ευλογεί τα γηρατειά του
Ούτε για τον πυρετό και το φόβο που απόψε μας ενώνει
και μας λυτρώνει

Δε θα την ξέχναγα, όχι, δε θα γυρνούσα πίσω
Μα πώς θα μπορούσα μακριά του εγώ να ζήσω
Ξανθά χαρούμενα κορίτσια απλά αρρωσταίνουν
Για λίγες μέρες στο σχολείο δεν πηγαίνουν
Αυτά που ζήσαμε από μέσα μου δε βγαίνουν
Δώρα άλλης τάξεως εδώ με περιμένουν