Με παίρνει η νύχτα μεθυσμένη
σε χίλιους όμορφους καημούς
μα λεύτερος πάντα θα μένει
και όλο μαζί σου θα `ναι ο νους

Γίνεται ο κόσμος μια σταλιά
μ’ ένα πιοτό, με μια πενιά
περνώ τα σύνορα και να
σβήνω στα χείλη σου ξανά
σβήνω στα χείλη σου ξανά

Με κλέβει η νύχτα μ’ αγκαλιάζει
γίνεται φίλη μου ξανά
και έτσι η ζωή μου θα μοιράζει
την ύπαρξή της μυστικά

Γίνεται ο κόσμος μια σταλιά
μ’ ένα πιοτό, με μια πενιά
περνώ τα σύνορα και να
σβήνω στα χείλη σου ξανά
σβήνω στα χείλη σου ξανά