Της χαραυγής ο άνεμος
δεν ξέρω αν θα φυσήξει
κι αυτή η πόρτα η κλειστή
από χαρά αν θα τρίξει.

Να τρέμει πάλι το νερό
το φως ν`ανατριχιάζει
κι εγώ ν`ακούω μια φωνή
ξανά να μου φωνάζει.

Αχ, στεγνό μου στόμα
τι θα πεις ακόμα
μέχρι να δροσίσει
ο αέρας να φιλήσει
την ξερή σου γη;

Αχ, πικρό μου σώμα
πόσο πια ακόμα
στην πίκρα σου θα λιώνεις
κι ακόμα θα δηλώνεις
στον πόνο υποταγή;

Της ξενιτιάς ο έρωτας
δεν ξέρω αν θα`ρθει πίσω
τη σκόνη από τα ρούχα μου
να βρω και να σκορπίσω.

Κι όπως περνάει ο άνεμος
με χέρια νοτισμένα
ν`αγγίξει φύλλα και κλαδιά
σε δέντρα μαραμένα.