Είναι κάτι βράδια, σιωπηλοί βραχνάδες,
που ’ρχονται μπροστά μου μέσ’ από το χτες.
Και κρατούν στα χέρια κρασομαστραπάδες,
με κοιτούν και λένε "πιες".

Και συχώριο σού ζητάω μέσ’ απ’ το γυαλί
που για χάρη κάποιας άλλης σου ’δωσα χολή.

Είναι κάτι νύχτες, νύχτες που ρωτάνε
όσα δε ρωτάνε οι ανακριτές.
Γίνονται μαχαίρια και στριφογυρνάνε
μέσα σ’ ανοιχτές πληγές.

Και συχώριο σού ζητάω μέσ’ απ’ το γυαλί
που για χάρη κάποιας άλλης σου ’δωσα χολή.