| |
 | Αγάπη είπες - 1987 |
| | |
Στίχοι: Γιάννης Αργυρίου
Μουσική: Δημήτρης Σταμπουλής
Δίπλα στη θάλασσα, στο ακρογιάλι
εκεί βρεθήκαμε ένα πρωί,
είχες στα χέρια σου ένα κοράλλι
κι ήταν τα μάτια σου κύμα βαθύ.
"Αγάπη", είπες, "έλα, σε θέλω"
κι εγώ κοντά σου ήρθα ξανά
όπως το κύμα το αφρισμένο
που αγκαλιάζει την αμμουδιά.
Δίπλα στη θάλασσα, χωρίς φεγγάρι
καράβι γίναμε αλαργινό,
ταξίδι πήγαμε χωρίς βαρκάρη
με την αγάπη μας για οδηγό.
"Αγάπη", είπες, "έλα, σε θέλω"
κι εγώ κοντά σου ήρθα ξανά
όπως το κύμα το αφρισμένο
που αγκαλιάζει την αμμουδιά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Δημοφιλία: 45% (4 ψήφοι)
Αναγνώσεις: 6262
Σχόλια: 5
Αφιερώσεις: 0
| | | | | | | |
| | |  Viennezos, Michael @ 26-10-2003 |
|
Viennezos
31-08-2006 07:05 | Τραγούδι από τον προσωπικό δίσκο του Μυτιληναίου "Αντικανονικά σ’ αγαπώ" (1987) | netriofron
06-10-2016 21:11 | Γεννηθηκε το 1946 ,στην Αθηνα.
Ο Λευτέρης Μυτιληναίος, με σαράντα και πλέον χρόνια καριέρας στην πλάτη του και 875 κομμάτια ηχογραφημένα σε δίσκους.
«Ξεπήδησε» στον καλλιτεχνικό χώρο μέσα από ένα τάλεντ σόου της εποχής.
Το 1962, 16 χρονων ,ελαβε μέρος στα «Ταλέντα» του Γιώργου Οικονομίδη, όπου πήρε το πρώτο βραβείο, που συνοδευόταν από ένα κοστούμι και μια σόμπα -από το Ραδιο-αθήναι- ως έπαθλο!!!!
Από πιτσιρικάς κλεινόταν στο μπάνιο για να τραγουδήσει και δεν έβγαινε αν δεν τον κυνηγούσε η μητέρα του με τη σκούπα!!!! .
..... Το πρότυπό μου ηταν ο Πάνος Γαβαλάς. Ο Γαβαλάς είχε κάνει μαζί με την Πόλυ Πάνου τη δισκογραφική εταιρία Βεντέτα κι εγώ στα δεκαοκτώ μου δούλευα εκεί ως πλασιέ των δίσκων του. Μου έδινε 1.800 δραχμές τον μήνα. Γύρναγα με το μηχανάκι κι έπαιρνα παραγγελίες από τον Πειραιά και την Αθήνα.
Δεν το έκανα για τα λεφτά, αλλά για να μάθω τους χοντρεμπόρους και τα δισκάδικα, με σκοπό, όταν θα βγάλω δικό μου δίσκο, να με ξέρουν και να με προωθήσουν.
Οπως κι έγινε, στα δεκαεννιά μου, όταν κυκλοφόρησε το πρώτο τραγούδι μου «Ενα καράβι είναι η ζωή μας» από την εταιρία του Γαβαλά.
Στα τέλη της δεκαετίας του '60 ,βρέθηκα στην Columbia.
Ενα βράδυ που στο μαγαζί είχε έρθει ο Ωνάσης, μου λέει η Παμέλα: «Λευτεράκο, δεν πας να κάτσεις στο τραπέζι του κυρίου Αριστοτέλη;».
Πηγαίνω, λοιπόν, κάθομαι στην παρέα -ήταν, θυμάμαι, με τον οικονομικό διευθυντή του κι έναν φίλο του μπασκετ-μπολίστα- και κάποια στιγμή γυρίζει ο Ωνάσης, ο οποίος είχε προφανώς αρχίσει να αισθάνεται βαριά τα χρόνια στους ώμους του, και μου λέει: «Να σου πω, ρε πιτσιρικά.
Μπορείς να με μικρύνεις τριάντα χρόνια και να δώσω ό,τι έχω και δεν έχω γι' αυτό;». Του απάντησα αυθόρμητα πως δεν μπορεί να ζητάει από μένα κάτι τέτοιο. Του άρεσε που του μίλησα παλικαρίσια.Είχε τόσο καημό που μεγάλωνε, κι έβλεπε ο άνθρωπος πως και τα λεφτά δεν φέρνουν πίσω τα νιάτα.
Στις αρχές της δεκαετίας του '80 εμφανιζόμουν με τον Ηλία Κλωναρίδη και τη Φούλη Δημητρίου στο Lido, όπου γινόταν πάταγος. Ομως ο επιχειρηματίας, επειδή το μαγαζί είχε κόσμο από νωρίς, ήθελε να τραγουδάω από τις δέκα το βράδυ.
Ηταν ένα υπόγειο μαγαζί, δεν έπεφτε καρφίτσα, δεν περνούσε ούτε αέρας, και πνιγόμουν. Διαφώνησα κι έφυγα. Ε, έπειτα από εκεί άρχισα να «τραβιέμαι» με κάποια λαϊκά σχήματα στην παραλιακή κι έπειτα χάθηκα. Μη με ρωτάς, δεν θυμάμαι τίποτα. Πάντως, εδώ που τα λέμε, μπορεί να ήμουνα τεμπελάκος. Δεν μου άρεσε και το ξενύχτι.Ηθελα να κοιμάμαι στις δύο κι όχι στις έξι τα ξημερώματα, και να βλέπω τους σκουπιδιάρηδες να βαράνε τα καρότσια. Επιθυμούσα να κάνω μια ζωή πιο νορμάλ. Βέβαια, έτσι έχασα πολλά χρήματα και δόξα.
Δεν έπρεπε να τα παρατήσω. Δεν σεβάστηκα την καριέρα μου. Τζόρας ήμουνα, μια μέρα τρελάθηκα κι είπα πως δεν μου αρέσει ο τρόπος που γίνεται η δουλειά. Είχα άλλα όνειρα, άλλες βλέψεις. Ναι, αλλά ΑΝ μπεις στον χορό πρέπει να χορέψεις.Τα χρόνια που είχα αποτραβηχτεί,πήγαινα εκδρομές με τους φίλους μου και πέρναγα τον καιρό μου σαν απλός άνθρωπος. Κατά καιρούς έκανα και κάποιες έξτρα εμφανίσεις για να βγάζω τα έξοδά μου.
Εχω κάνει δύο γαμους. Η πρώτη γυναίκα μου ήταν η Αθανασία, αλλά δυστυχώς δεν περπάτησε αυτός ο γάμος, χωρίσαμε ύστερα από μόλις επτά μήνες.
Δύο χρόνια μετά παντρεύτηκα μια συνάδελφό μου, τη Στέλλα Βαφειάδη, και κάναμε ένα παιδί, τον γιο μας τον Νίκο.
Με ρωτας για τον Σπύρο Παπαδόπουλο, μου αρέσει πολύ ,είναι ένας αξιόλογος καλλιτέχνης και κάνει ωραία τηλεοπτικά προγράμματα. Ομως θα τον παρακαλούσα πάρα πολύ να σεβαστεί κι εμάς τους τραγουδιστές, που έχουμε σαράντα και πλέον χρόνια στη δισκογραφία, και να μας συμπεριλάβει στις εκπομπές του.
Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν είμαι στις επιλογές του. Δεν διέπρεψα; Δεν τραγούδησα μεγάλα σουξέ; Δεν έκανα καλά τη δουλειά μου; Δεν έχω κάτι εναντίον του κυρίου Παπαδόπουλου, αλλά δημοσιοποιώ αυτό το παράπονό μου για το καλό του, γιατί δεν είναι σωστό να βγάζει όλο τους ίδιους και τους ίδιους.
Και αν θεωρει πως δεν ειμαι «εντάξει» φωνητικά , ας μου κάνει ένα test drive, που λένε! Αλλά να μου δώσει τη δυνατότητα και τον χώρο να κινηθώ. Να μου κάνει ένα αφιέρωμα κι όχι να βγω να πω δύο τραγουδάκια. Δεν το θέλω αυτό......
[ Σάββατο, 4 Ιούνιου 2016 --- συνευντεξη στην «Espresso» ] | nikolia
21-02-2009 02:39 | ΜΠΡΑΒΟ ΓΙΑΝΝΗ,ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΙ ΛΕΥΤΕΡΗ......ΥΠΕΡΟΧΟ!!! ::love.:: ::mad.:: ::naugh.:: | Ανώνυμο σχόλιο
12-08-2005 | είναι πολύ καλό και αξίζει πολλά αυτό το ποίημα!!! | Ανώνυμο σχόλιο
<5/1/2005 | teleio! ( NTINA86 ) |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
