Χρώμα βαθύ, χρώμα σκληρό και σκοτεινό
Χρώμα δεν έδωσαν στο άδικο
Σώμα ελαφρύ, σώμα στεγνό και δανεικό
Σώμα δεν άντεξες τον άνεμο

Μήπως δεν είπα όσα έπρεπε να πω
Μήπως δεν έδωσα τα πάντα, τα πάντα

Σαν ανάσταση θεού αληθινού
Σαν ένα φως που θα σκορπάει παντού
Θα ξαναγεννηθώ, θα αναστηθώ

Χρόνε παντού, χρόνε ποτέ, παντοτινέ
Πάλι μπροστά σου υποκλίνομαι

Μήπως δεν είδα όσα έπρεπε να δω
Μήπως δεν ήθελα τα πάντα, τα πάντα

Ένα αστέρι σκοτεινό
Από συνήθεια νεκρό

Σαν ανάσταση θεού μοναδικού
Νιώθω το φως να με πονάει παντού
Γεννιέμαι ζωντανός, πραγματικός
Παντοτινός