Μια ζωή όρκους θυμάμαι
που μου έλεγες εσύ
τώρα λείπεις κι εγώ να’μαι
να θυμώνω να λυπάμαι που ’χεις φύγει
Μια ζωή λόγια μεγάλα
και ταξίδια της στιγμής
άλλα μου ’ταζες και άλλα
η αγάπη σου μια στάλα τόσο λίγη
Τώρα μοναξιά ένα τίποτα στο χρόνο
να γυρνάω σαν σκιά να θυμάμαι

Πώς τα σβήνεις όλα πώς
κι εγώ τόσο μικρός
στη μοναξιά μου τώρα εμπρός
πώς γίνεσαι γκρεμός
και σκοτεινιά στο φως
πώς γίνεται οι άνθρωποι
να προσπερνούν απλώς
Για πες μου πώς τα σβήνεις όλα πώς
και γίνεσαι θυμός μου στη ψυχή μου και καημός
πώς μοιάζει ο ουρανός με μένα βροχερός
ποιος σ’έχει στη ζωή του και σε βλέπει τώρα ποιος
για πες μου ποιος...

Μου’χες πει δε θα μπορέσεις
μακριά μου ούτε στιγμή
μόνο λόγια κι αντιθέσεις
στις μεγάλες σου υποσχέσεις ξεφυλλίζω
Τώρα Τώρα μοναξιά ένα τίποτα στο χρόνο
να γυρνάω σαν σκιά να θυμάμαι

Πώς τα σβήνεις όλα πώς
κι εγώ τόσο μικρός
στη μοναξιά μου τώρα εμπρός
πώς γίνεσαι γκρεμός
και σκοτεινιά στο φως
πώς γίνεται οι άνθρωποι
να προσπερνούν απλώς
Για πες μου πώς τα σβήνεις όλα πώς
και γίνεσαι θυμός μου στη ψυχή μου και καημός
πώς μοιάζει ο ουρανός με μένα βροχερός
ποιος σ’έχει στη ζωή του και σε βλέπει τώρα ποιος
για πες μου ποιος...