Απόψε η ζωή μου μοιάζει λίγη
σα να `ναι στο σκοτάδι αστραπή,
οι φίλοι π’ αγαπούσε έχουν φύγει
κι ο δρόμος που τραβάω καταλήγει
εκεί που όλα γίνονται σιωπή.

Φοβάμαι τις σειρήνες που ουρλιάζουν,
φοβάμαι κι όσα φέρνει ο καιρός,
τα χέρια σου και πάλι μ’ αγκαλιάζουν,
στο σώμα μου μαχαίρια που χαράζουν
κι ο κόσμος μεσ’ στο βλέμμα σου μικρός.

Ο έρωτας φθηνός, χωρίς αξία
κι η πόλη σκουριασμένη μηχανή,
μπροστά μας η ζωή μειονεξία,
τρομάζω να μην πάθω ασφυξία,
κι εσύ ξανά δεν είσ’ αληθινή.

Φοβάμαι τις σειρήνες που ουρλιάζουν,
φοβάμαι κι όσα φέρνει ο καιρός,
τα χέρια σου και πάλι μ’ αγκαλιάζουν,
στο σώμα μου μαχαίρια που χαράζουν
κι ο κόσμος μεσ’ στο βλέμμα σου μικρός.