Έφυγες και νύχτωσε η πολιτεία,
σκούρυνε το χρώμα τ’ ουρανού,
έφυγες και πέσανε τα φύλλα
απ’ το δέντρο του περιβολιού.

Έφυγες και νύχτωσε η πολιτεία,
πάψαν τα πουλιά να κελαηδούν,
ξεράθηκε η λουίζα κι η γαζία,
το πηγάδι του περιβολιού.

Μαζεύω τους ίσκιους απ’ τα δέντρα
που ανάμεσά τους πέρναγες εσύ,
βοηθώ τον ήλιο όλη τη μέρα
να ζωγραφίζει τη δική σου τη μορφή.

Σε καρτερώ σε κάθε δρόμο κι ονειρεύομαι
κι οι νύχτες ποτίζονται μ’ εσένα που σε σκέπτομαι.