Είμαι ο πολίτης του πλανήτη που γερνά,
είμαι το σπουργίτη που του κόψαν τα φτερά,
είμαι ένα αηδόνι λαβωμένο και γυμνό,
πετώ στη γη χωρίς να τραγουδώ.

Είμ’ ο ποιητής που κλαίει μεσ’ στις φυλλωσιές,
είμ’ ο μπετατζής που πέφτει απ’ τις σκαλωσιές,
είμαι το λουλούδι που δεν άνθισε ποτέ,
ποτέ, ποτέ, δεν είδα ήλιο αδερφέ.

Άσε το φεγγάρι με τον ήλιο συντροφιά,
μην κρατάς μαχαίρι και χαθεί η ομορφιά,
μην κρατάς μαχαίρι και θα δεις,
πως εχθροί και φίλοι, πάνω στο τριφύλλι
δίνουνε φιλί.

Είμαι ο χρυσός και το ασήμι της δουλειάς,
είμαι ο χαλκός στα ορυχεία της σκλαβιάς,
μένω στις Ινδίες, στο Περού και στη Χιλή,
πικρό, πικρό στα χείλη το φιλί.

Είμαι το σημάδι στη σκανδάλη του φονιά,
είμαι το παιδί που το γιορτάσαν μια χρονιά,
είμαι η φωνή που βγαίνει μέσ’ απ’την καρδιά,
φωνή, φωνή για να `ρθει η ξαστεριά.

Άσε το φεγγάρι με τον ήλιο συντροφιά,
μην κρατάς μαχαίρι και χαθεί η ομορφιά,
μην κρατάς μαχαίρι και θα δεις,
πως εχθροί και φίλοι, πάνω στο τριφύλλι
δίνουνε φιλί.

Είμαι η φωνή που βγαίνει μέσ’ απ’την καρδιά,
φωνή, φωνή για να `ρθει η ξαστεριά.